18 listopada 1986 r. NSZZ „Solidarność”, zdelegalizowany przez reżim PRL, jako jedyny na świecie związek zawodowy został przyjęty do dwóch międzynarodowych central związkowych: Światowej Konfederacji Pracy, zrzeszającej chrześcijańskie związki zawodowe* oraz do Międzynarodowej Konfederacji Wolnych Związków Zawodowych, grupującej związki zawodowe współpracujące z Międzynarodówką Socjalistyczną oraz m.in. Amerykańską Federację Pracy Kongres Przemysłowych Związków Zawodowych (AFL-CIO), brytyjski Kongres Związków Zawodowych (TUC), francuską Powszechną Konfederację Pracy – Siła Robotnicza (CGT-FO), Federację Niemieckich Związków Zawodowych (DGB), włoską Konfederację Wolnych Związków Zawodowych (CISL).
W latach 1974-88 sekretarzem generalnym Europejskiej Organizacji ŚKP był Jan Kułakowski, powstaniec warszawski, od 1946 r. na emigracji, późniejszy minister w rządzie Jerzego Buzka, pełnomocnik ds. negocjacji z Unią Europejską.
Cały wolny świat nie uznał zdelegalizowania Związku po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 roku. Międzynarodowe organizacje związkowe przyjęły w swój poczet „nieistniejący” Związek, który nigdy nie zaprzestał swojej działalności.
Ten fakt odnotowała nawet „Trybuna Ludu”, organ KC PZPR, podając nieprawdziwą informację, że do struktur międzynarodowych zostało przyjęte jedynie brukselskie biuro Związku.
„Solidarność” dążyła do zjednoczenia międzynarodowego ruchu związkowego. Udało się to w listopadzie 2006 roku na kongresie w Wiedniu. Doszło do połączenia ŚKP i MKWZZ. Powstała Międzynarodowa Konfederacja Związków Zawodowych (ITUC), która zrzesza 166 milionów pracowników zorganizowanych w 309 afiliowanych organizacjach w 156 krajach.
* Jak podaje R. Dabertowa w „Solidarność Wielkopolska 1980-1989. Kalendarium.” – myśl, aby zgłosić akces do tych central wyszła w 1985 r. z Tymczasowego Zarządu Regionu Wielkopolska.