W nocy 16/17 marca 2013 r. zmarła Krystyna Laskowicz. Jej wpływu na powstanie i późniejszy wizerunek wielkopolskiej „Solidarności” nie sposób przecenić. Cechowała ją bezkompromisowość, jasne, wyraziste poglądy i determinacja w działaniu (nie bez powodu SB nadała jej kryptonim „Uparty”). Miała dużą umiejętność gromadzenia wokół siebie ludzi i „zaprzęgania” ich zarówno do wspólnej pracy jak i inspirowania do realizacji własnych zadań.
Krystyna Laskowicz była absolwentką Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a następnie przez 16 lat pracownikiem naukowym na Wydziale Filologii Polskiej tej uczelni.
W latach 70. nawiązała współpracę z KSS KOR. Natychmiast po podpisaniu porozumień sierpniowych rozpoczęła organizowanie struktur Solidarności na UAM. Była wiceprzewodniczącą Komisji Zakładowej, redagowała niezależny „Serwis Informacyjny” wydawany przez uczelnianą „Solidarność”, pomagała organizować struktury związkowe w poznańskich zakładach pracy.
W stanie wojennym internowana w Areszcie Śledczym w Poznaniu, a następnie w Ośrodku Internowania w Gołdapi (18 XII 1981 – 11 III 1982).
Po zwolnieniu rozpoczęła współpracę z Tymczasowym Zarządem Regionu wielkopolskiej „S”, koordynowała kontakty TZR ze strukturami podziemnymi, organizowała kolportaż pracy niezależnej, była łączniczką z innymi ośrodkami w kraju i poza granicami.
W grudniu 1982 r. została aresztowana i oskarżona w procesie Janusza Pałubickiego. Z więzienia wyszła 1 maja 1983 r. ze względu na zły stan zdrowia.
Natychmiast powróciła do działalności podziemnej. Pisała artykuły, organizowała sieć kolportażu wydawnictw niezależnych, pośredniczyła w kontaktach TZR z Tymczasową Komisją Krajową.
W latach 1988-1989 była stypendystką Instytutu Hoovera w Kalifornii (USA).
Po powrocie w 1990 r., już w wolnej Polsce utworzyła Radio „S”, pierwsze niezależne radio w Wielkopolsce, które wkrótce stało się najpopularniejszą rozgłośnią w regionie. Szefowała jej do czasu przejścia, w 2000 r., do pracy w gabinecie premiera Jerzego Buzka, gdzie przez rok pełniła funkcję dyrektora Departamentu Komunikacji Społecznej.
Następnie podjęła pracę w poznańskim oddziale IPN, gdzie w latach 2001-2004 była kierownikiem Referatu Wystaw, Wydawnictw i Edukacji Historycznej Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej. Opracowała dla Instytutu Hoovera elektroniczną bazę danych archiwalnych akt Urzędu Rady Ministrów PRL z lat 1944-1988 z aplikacją dostępu. W 2004 r. przeszła na emeryturę.
Jest autorką albumu poświęconego wielkopolskiej „Solidarności”: Dekada 1980-1989. Czas nadziei i oporu (Poznań 2005).
W 2009 r. została odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.