Postulaty, które trzy centrale związkowe - „Solidarność” OPZZ i FZZ - przedstawiły premier Ewie Kopacz, to nie obrona przywilejów związkowych, ale propozycja dyskusji o realnych problemach polskiego społeczeństwa. To katalog spraw wymagających pilnego rozwiązania.

Związki zawodowe żądają negocjacji na temat:

• szybkiego wzrostu minimalnego wynagrodzenia do poziomu 50% przeciętnego  wynagrodzenia w gospodarce narodowej,
• wprowadzenia minimalnej stawki wynagrodzenia za godzinę pracy niezależnie od formy zatrudnienia,
• wycofania antypracowniczych zmian w kodeksie pracy dotyczących czasu pracy oraz wprowadzenia zasady zawierania umowy o pracę na piśmie przed rozpoczęciem pracy,
• wyeliminowania stosowania śmieciowych umów o pracę oraz patologicznego samozatrudnienia,
• odblokowania wzrostu wynagrodzeń dla pracowników państwowej i samorządowej sfery budżetowej,
• wycofania się z podwyższonego wieku emerytalnego oraz wprowadzenia prawa do skracania powszechnego wieku emerytalnego dla ubezpieczonych legitymujących się: kobiety 35-letnimi, a mężczyźni 40-  letnimi okresami składkowymi i minimalnym kapitałem emerytalnym gwarantującym przyszłe świadczenie na poziomie nie mniejszym niż minimalna emerytura,
• wprowadzenia skutecznej polityki państwa ukierunkowanej na tworzenie stabilnych miejsc pracy, chroniących pracowników przed ubóstwem,
• odmrożenia podstawy naliczania zakładowego funduszu świadczeń socjalnych,
• wypracowania i wdrożenia skutecznego programu walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, w tym zwiększenia wysokości progów dochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnych i pomocy społecznej,
• przywrócenia odpowiedzialności Państwa za zdrowie obywateli.
• bardziej sprawiedliwego podziału wypracowanego dochodu narodowego m.in. poprzez zwiększenie progresji podatkowej,
• wprowadzenia systemowych zmian w dialogu społecznym zgodnie z oczekiwaniami partnerów społecznych.